O F. Bastiat μιλάει το 1850 για την ελληνική μεταπολίτευση

Ο Frederic Bastiat, μια μεγάλη μορφή της φιλελεύθερης σκέψης, δημοσίευσε το 1850 το πολύ σημαντικό έργο του La Loi (O νόμος). Όσοι έχουν υπόψη τους το σπουδαίο αυτό έργο ίσως βρίσκουν εκεί την πιο διαυγή εξγήγηση του φαινόμενου της μεταπολίτευσης, διατυπωμένη 130 χρόνια πριν ξεκινήσει η μεταπολίτευση και 170 χρόνια πριν ολοκληρώσει τη διάλυση της χώρας.

Ο Βastiat υπήρξε πρόδρομος της σχολής των minarchists (με γνωστότερη μορφή τον L.v. Mises κορυφαία μορφή της αυστριακής σχολής) που πίστευαν και πιστεύουν ότι ένας μικρός και σκληρός πυρήνας κρατικής εξουσίας είναι απαραίτητη. Σπουδαίος μαθητής του F. Bastiat υπήρξε ο Gustave de Molinari, o οποίος αμφισβήτησε πλήρως τη σκοπιμότητα του κράτους κάτι που τον κατέταξε στους αναρχο- φιλελεύθερους διανοητές.

Στη σκέψη του Bastiat, στην ανθρώπινη ιστορία συγκρούονται οι δυνάμεις της δημιουργίας και της παραγωγής με τις δυνάμεις του πλιάτσικου (plunder). Όταν το πλιάτσικο είναι πιο εύκολο, τότε κυριαρχεί. Έχουμε τότε πολέμους, για να κατακτήσουμε αυτά που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, έχουμε σκλάβους για να μας καλλιεργήσουν αυτά που δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε μόνοι μας. Έχουμε μικροαπατεώνες που βρίσκουν την κλοπή πιο εύκολη από την εργασία.

Ο Bastiat θεωρεί ότι χρειάζεται ένας και μόνο νόμος. Αυτός που κάνει το πλιάτσικο ασύμφορο. Αυτός που κάνει τη δημιουργία/ παραγωγή τη μόνη λογική και συμφέρουσα εκδοχή.

Δυστυχώς στην ανθρώπινη ιστορία ο νόμος δεν έχει παίξει αυτό το ρόλο. Αντίθετα ο ρόλος του ήταν ο ακριβώς αντίθετος, να εξυπηρετήσει, στα χέρια των εξουσιαστών, την καταλήστευση και το πλιάτσικο και όχι να το καταστήσει ασύμφορο.

Ο Bastiat θεωρεί ότι ιστορικά έχουν υπάρξει δύο ειδών διακυβερνήσεις- καταλήστευσης του μόχθου των παραγωγικών ανθρώπων.

• Αυτή όπου οι λίγοι, ελέω θεού, βασιλέως κ.λπ καταλήστευαν τους πολλούς. Αυτή ήταν η διακυβέρνηση των βασιλέων, των παπάδων, των αριστοκρατών, των γαιοκτημόνων.
• Αυτή όπου όλοι καταληστεύουν όλους. Εναλλασσόμενα φυσικά, ανάλογα με την πρόσβαση της κάθε ομάδας στην εξουσία. Αυτή είναι η διακυβέρνηση και η ιδεολογία των σοσιαλιστών.

Αλήθεια όταν ο αγρότης έκλεινε τα Τέμπη και η κυβέρνηση ικανοποιούσε τα αγωνιστικά του αιτήματα τι άλλο συνέβαινε παρά πλιάτσικο σε βάρος της κοινωνίας; Την ικανοποίηση των αιτημάτων του από το κράτος ποιος άραγε τη χρηματοδοτούσε παρά η παραγωγική κοινωνία; Kαι τι περισσότερο έκανε την επόμενη μέρα ο συνδικαλιστής της ΑΔΕΔΥ μόλις διαπίστωνε ότι έχει μείωση στα έσοδα (γιατί έπρεπε να πληρώσει τον αγωνιστικό αγρότη) και κατέρχεται βέβαια και αυτός σε δίκαιο αγωνιστικό αγώνα; Και ούτω καθεξής.... Μια ατελείωτη πάλη συντεχνιών, σφιχτά εναγκαλισμένων με το μαφιόζικο κράτος. Ενώ οι μεγαλο- επιχειρηματίες της εποχής έδωσαν και αυτοί τον τόνο. Η ληστεία του δημόσιου χρήματος ήταν φυσικά πολύ ευκολότερη υπόθεση από τις πωλήσεις στην αγορά. Για αυτό και προτιμήθηκε...

Όλοι εναντίον όλων λοιπόν, αυτό συνέβαινε! Με κερασάκι μια ανύπαρκτη πλουτοκρατία για να προσφέρουν οι κάθε φορά "όλοι" γελοία τεκμηρίωση στα ασταμάτητα πλιατσικολογήματα- αιτήματά τους και να αποκρύψουν και να ρίξουν στάχτη στα μάτια υπόλοιπων, των παροδικά ή μόνιμα εκτός εξουσίας. Ότι τάχα μου η χρηματοδότηση των άθλιων αιτημάτων τους γινόταν από κάποια πλουτοκρατία που θα πιέζανε αγωνιστικά, άρα ουδείς λόγος για ανησυχία....

Η σοσιαλιστική μεταπολίτευση των ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ/ ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ ήταν η περίοδος της γενικευμένης ληστείας όλων κατά όλων. Όλων όσων είχαν κάποια πρόσβαση στις κρατικές- κομματικές μαφίες (πιο πρόσφατα παραδείγματα οι καθαρίστριες η ΕΡΤ, κ.λπ). Οι άλλοι, οι εκτός των κομματικοκρατούμενων νυμφώνων απλά ληστεύτηκαν χωρίς να ληστεύσουν. Και χωρίς σάλιο...

Επιπλέον ληστεύθηκαν οι επόμενες γενεές και έγινε και απόπειρα να ληστευτεί και ο ένδοξος ύπνος των πολεμιστών της Αλβανίας αφού οι πλιατσικολόγοι ούτε εκεί δίστασαν, ούτε αυτό δεν δίστασαν να θυμηθούν μετά από 70 χρόνια σιωπής και αφασίας.

Κουβέντα για δημιουργία και παραγωγή δεν έγινε καμιά. Γιατι; Γιατί όπως λέει ο Βastιat το πλιάτσικο ήταν η συμφερότερη, η ευκολότερη λύση. Και τα σημερινά αδιέξοδα δεν είναι παρά η εξάντληση κάθε πια δυνατότητας πλιάτσικου.

Tέλος ο Bastiat επισημαίνει το εξής υπέροχο. Όταν παρατηρείται πολυνομία  (τι μας θυμίζει άραγε...) και όχι ο ένας και μοναδικός Νόμος που ο ίδιος πίστευε ότι αρκεί, πρέπει να υποψιάζεται κανείς ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο colpo grosso, ενα μεγάλο πλιάτσικο και ότι οι πολλοί αυτοί νόμοι επιδιώκουν απλώς να του προσφέρουν την απαραίτητη νομική κάλυψη.

Ίσως η διαυγέστερη ανάλυση της μεταπολίτευσης έρχεται από 170 χρόνια πριν!