Οι πρωινοί επισκέπτες της Σάμου

Στον Αγ. Κωνσταντίνο της Σάμου, κάθε πρωί, κυριολεκτικά κάθε πρωί, ξεμπαρκάρουν καμιά 50αριά Σύριοι απ΄ το πέλαγος. Λογιών, λογιών, μεγάλοι, γέροι, μωρά. Ένα αλμυρίκι, όπου κάτω του βάζαμε τα πράγματά μας είναι κατειλημμένο από ένα σωρό αζήτητα σωσίβια μιας χρήσης. Θα δεις μέχρι και παιδικά μπρατσάκια.

Παίρνουν μετά το δρόμο για τις δυο μεγάλες πόλεις, Καρλόβασι κι Βαθύ κι από κει Πεδίο του Άρεως, σύνορα και μετά...ποιος να ξέρει, όπως ομολόγησε κι η κυρά Τασία. Μπορεί να μην ξέρει αλλά φανταζόμαστε. Γερμανία, Αυστρία, κάτι τετοιο.

Κι αν δεν ξέρεις μία για το πού πάνε, δεν ξέρεις δέκα τι να νιώσεις οταν τους βλέπεις στο δρόμο να πορεύονται τον ατέλειωτο δρόμο απ΄ τη Σάμο μέχρι τον εύπορο ευρωπαϊκό βορρά. Ούτε τι να νιώσεις ξέρεις ουτε τι να νιώθουν φαντάζεσαι. Για ποσο να σε συντηρήσει άραγε η χαρά που γλίτωσες το λεπίδι των τζιχαντιστών; Πρέπει να σβήνει γρήγορα με το που πιάνεις τη στεριά. Κοιτάει μπρος ο άνθρωπος παρά πίσω. Κι όταν τους δεις στο δρόμο για το Καρλόβασι δε διακρίνεις χαρά ή κάτι τέτοιο. Κι αν τους δώσεις και καμιά δεκαριά Ευρώ πάλι θα δεις ότι λίγο θα κρατήσει η χαρά τους.

Η Ευρώπη εδώ έχει αποτύχει. Αρνείται να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που δημιούργησε. Κι όσοι βιαστήκαμε να χαρούμε που τα Μιράζ των Γάλλων καίγανε τη γούνα του Καντάφι, υπήρξαμε αφελείς και υποτιμήσαμε απλά τα όρια της αθλιότητας.