Μπορεί κανείς να φτιάξει ποδοσφαιρική ομάδα αξιώσεων μέσα απ' τον κύκλο των φίλων και γνωστών του; Αδύνατον.Γιατί τότε προσπαθεί να στελεχώσει την εταιρεία του, να διαλέξει εκπροσώπους για τη βουλή, να “εκλέξει” πανεπιστημιακούς δάσκαλους μέσα από τον κύκλο των γνωστών του;
Προφανώς γιατί έτσι συντηρείται μια κουλτούρα συναλλαγής, μικροσυμφερόντων και αλληλοεξυπηρετήσεων. Έτσι όμως δε φτιάχνεται ούτε βουλή, ούτε εταιρεία, ούτε πανεπιστήμιο αξιώσεων. Μόνο, ψιλικατζίδικο, ίσως, φτιάχνεται.
Η παρεοκρατία είναι οπτική ζωής. Είναι η μητέρα του πελατειακού κράτους. Στα λόγια όλοι την καταδικάζουν. Στην πράξη όμως πάει πολύ βαθιά. Κι επειδή η παρεοκρατία εμποδίζει να δεις μακριά, αναπτύσσει κι ένα φθόνο κι ένα φόβο για ό,τι είναι μακριά. Παρεοκρατία και φθόνος/ φόβος είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Δεν είναι εύκολο να δεις πέρα απ΄ τα όρια, να δεις κατ' ευθείαν στην ψυχή του ατόμου κι όχι παραμορφωτικά μέσα από κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, εθνικότητες. Όσοι περνάν αυτά τα αγελαία όρια, φτιάχνουν μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Κι απολαμβάνουν και την ουσία της παρέας περισσότερο. Και, λέγεται, ότι πέρα απ΄ το φθόνο και το φόβο νιώθουν και μια χαρά αλλόκοτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου