Μακάρι ο λαός να ήταν, εγγενώς, σοφός! Δυστυχώς όμως δεν είναι κι ούτε ασφαλώς η δημοκρατία τον βοηθά να αναδείξει τη (μη) δεδομένη σοφία του. Αν ο λαός ήταν σοφός και η δημοκρατία ασφαλής θεματοφύλακας της σοφίας του λαού ο Χίτλερ δε θα είχε έρθει ποτέ στα πράγματα. Ούτε οι Έλληνες θα είχαν φωνάξει το βασιλιά το 1920 με 98% για να οδηγήσει το “σοφό” λαό στη μικρασιατική καταστροφή.
Τίποτα δε μπορεί να υποκαταστήσει τη μόρφωση (εγκύκλια και μη) και τη διαρκή ενημέρωση, με τα μάτια, αυτιά και τα μυαλά ανοικτά, ως μεθόδους σοφίας. Ούτε η δημοκρατία.
Η τεράστια σημασία της δημοκρατίας έγκειται μόνο στη δυνατότητα που σου προσφέρει να αλλάξεις γνώμη, να παραδεχθείς δηλαδή ότι δεν υπήρξες και τόσο σοφός. Να μη σε παγιδέψουν μόνιμα και με το ζόρι μέσα στη σοφία σου διάφοροι καλοθελητές.
Και είναι μια δυνατότητα, μοναδικής σημασίας. Έκαναν χρήση της οι Έλληνες το 1924 με τον βασιλέα, στέλνοντας τον από κει που ήρθε αφού, αλίμονο, πρώτα μεσολάβησε η καταστροφή και το Γουδί, έκαναν χρήση της και οι Γερμανοί, βγάζοντας εκτός νόμου τους ναζήδες και κρεμώντας ότι είχε απομείνει από δαύτους. Κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα πολλά εκατομμύρια, εκτός δημοκρατίας, που αφάνισαν, στο όνομα του σοφού λαού, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου