Η αβάστακτη ελαφρότητα του κρατισμού

1. Κάλπικη ισότητα

Βάθρο του κρατισμού αποτέλεσε το χυδαίο αλλά γλυκό ψέμα ότι όλοι είμαστε περίπου το ίδιο και ότι αν κάποιοι φαίνεται να ξεχωρίζουν αυτό δεν είναι παρά μια νοσηρή οφθαλμαπάτη.

Αυτή είναι η εκδοχή της ισότητας που ο κρατισμός πλάσαρε και πλασάρει με σπουδή, μεγάλη. Γι΄ αυτό η αξιολόγηση είναι αμαρτωλή έννοια, πώς μπορείς ποτέ να αξιολογήσεις πράγματα που είναι σχεδιασμένα να είναι ίσα; Γι΄ αυτό η αριστεία είναι διαβολική σύλληψη, πρέπει με κάθε τρόπο να απαγορευτούν οι άριστοι. Δεν πρόβλεπονται τέτοιοι, άρα δεν υπάρχουν. Αυτά όμως δεν είναι παρά τα απλά συμπτώματα. Πίσω τους, η βαθύτερη ουσία βρίσκεται στην ψευτο ισότητα του κηρύσσει ο κρατισμός και στη βαθιά ισοπεδωτική και υποτιμητική αντίληψη για το άτομο, που τη συνοδεύει.

Κινέζος φίλος, και κομουνιστής, μου είπε πρόσφατα ότι στην Κίνα τούς πολύ καλούς τελειόφοιτους των λυκείων τους τους στέλνουν σχεδόν με το ζόρι να σπουδάσουν στις ΗΠΑ. Γνωρίζοντας ότι οι 9 στους 10 θα μείνουν εκεί. Ο ένας όμως που θα γυρίσει αρκεί για να αποσβέσει την επένδυση. Εξάλλου και αυτοί που θα μείνουν στις ΗΠΑ πρεσβευτές του πολιτισμού τους θα είναι, άλλο ένα όφελος.

Συγκρίνετε την προσέγγιση αυτή με την πρόσφατη κατάργηση των προτύπων στην Ελλάδα. Που δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου του τερατώδους μύθου της ισότητας των πάντων.

Το παραμύθι αυτό κολακεύει την κοινωνία και ιδιαίτερα τους νέους. Γι΄ αυτό και υπάρχει. Τους κολακεύει όμως προσωρινά, στην ουσία τους κοροϊδεύει τους παγιδεύει και τους εξαπατά. Γιατί τους βάζει σε δρόμο που δεν τους ταιριάζει, που δεν οδηγεί πουθενά. Έχει γεμίσει η χώρα οικονομολόγους και μηχανολόγους. Παιδιά που εξαπατήθηκαν, που θα μπορούσαν να είναι άριστοι σε κάτι άλλο που θα διάλεγαν με κριτήριο τα θέλω τους και όχι παίρνοντας στα σοβαρά τις σειρήνες του κρατισμού και του μύθου τους περί ισότητας, που τους κάνει να πιστεύουν ότι όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα εξίσου καλά. Που τους δημιουργεί προσδοκίες που δεν μπορούν να εκπληρωθούν, που κατασπαράζει το χρόνο τους και περισσότερο σημαντικό απ΄ όλα, που τους αλλοτριώνει δεν τους αφήνει να ανακαλύψουν το πραγματικό τους θέλω.

Οι πλούσιοι, δεξιοί κι αριστεροί στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία τύπου Κολεγίου και σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό. Ακόμη και η κα Παπαρρήγα που βγάζει σπυριά στο άκουσμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης αυτό το δρόμο διάλεξε για τα παιδιά της. Ο δε συριζαίος πρύτανης Μυλόπουλος, που και αυτός υποχρεωτικώς μισεί θανάσιμα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πρόβλημα κανένα δεν είχε να διδάσκει σε τέτοιο πανεπιστήμιο στην Κύπρο. Τα ωφελιμιστικά ένστικτα λειτουργούν, βγαίνουν πάντα πάνω από ψευτο- υποκριτικές ιδεολογίες. Αυτές είναι χρήσιμες μόνο για να απαγορεύουν να φτιαχτούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα, μήπως και ξεφύγει η εκπαίδευση απ' τη θανάσιμη αγκαλιά του κράτους. Για να απαγορεύουν στην Ελλάδα και την παραμικρή μεταρρύθμιση που θα έβγαζε την εκπαίδευση απ΄ τα αφρικανικά επίπεδα που βρίσκεται και θα την άφηνε να πλησιάσει το επίπεδο των χωρών που οι ίδιοι διαλέγουν για τους γόνους τους.

Το μεγαλειώδες ψέμα της ισότητας των πάντων, πάει δίπλα δίπλα με την τερατώδη υποκρισία αυτών που το έχουν σχεδιάσει και το εκπέμπουν ασταμάτητα μέσα στην κοινωνία.

Και τέλος, το χειρότερο απ΄ όλα. Η ανύπαρκτη και υποκριτική ισότητα που κηρύσσουν οι κρατιστές έχει ως αποτέλεσμα να επισκιάζεται και να εξαφανίζεται τελείως απ΄ το κοινωνικό γίγνεσθαι η μόνη ισότητα που μια εξελιγμένη κοινωνία οφείλει να θεραπεύει, την ισότητα των ευκαιριών.

Όταν κηρύσσεις ότι όλοι είναι γενετικά ίδιοι και ίσοι τι νόημα έχει η ισότητα των ευκαιριών; Θα ήταν ασφαλώς μεγάλη αντίφαση κάθε συζήτηση για ισότητα ευκαιριών. Θα αποδομούσε το μεγάλο ψέμα περί ισότητας γενικώς και αορίστως, περί μιας ούτως ή άλλως δεδομένης ισότητας αποτελεσμάτων. Κι έτσι δεν ακούγεται κουβέντα για το θέμα αυτό.


Ψέμα, βροντερή υποκρισία και κοινωνική αδικία και ανισότητα, αυτό είναι το κόστος που έχει το γλυκό παραμύθι των κρατιστών- σοσιαλιστών προκειμένου να πλασάρουν το μοντέλο τους, να το καταστήσουν ελκυστικό και να ναρκώσουν την κοινωνία.


2. Αγελαία αλληλεγγύη


Tα σπουδαία της ζωής βρίσκονται στις στιγμές που το άτομο, ως μονάδα, είναι στο προσκήνιο. Είτε μόνο του είτε μαζί με άλλα αυτόνομα και συνειδητά άτομα.

Η αλληλεγγύη των κρατιστών της αριστεράς είναι πάντα προκλητικά ιδεολογικοποιημένη και ανυπόφορα επιλεκτική. Χειρότερο όμως κι από αυτό είναι τζάμπα, γεμάτη λόγια και χωρίς έργα. Είναι αλληλεγγύη τόσο ρηχή και προβλέψιμη όσο και οι κινήσεις μιας αγέλης. 
 
Παράδειγμα το μεταναστευτικό. Μας είπε και το έκανε η κυρά Τασία ότι θα αφήσει τους μετανάστες ελεύθερους να λιάζονται στην Ομόνοια και πολλοί πλημμύρισαν από ευαισθησία και αισθήματα αλληλεγγύης. Τζάμπα, ρηχά συναισθήματα. Μεγάλες ιδέες, καταπληκτικές και κατάλληλες για όσο οι μετανάστες είναι μακριά απ΄ το σπίτι μας. Στο λιμάνι της Μυτιλήνης και της Κω (και με βεβαιότητα αλλού) βρωμάει ο τόπος σήμερα. Αύριο θα έχουμε με βεβαιότητα περιστατικά βίας. Και τι έγινε; Όλα καλά όσο είναι μακριά από εμάς! Αν μάλιστα αρχίσει το ξύλο η Χρυσή Αυγή θα 'χουμε μια τζάμπα ευκαιρία ακόμη για αντιφασιστικές δηλώσεις αλληλεγγύης. 
 
Για τους μετανάστες και το μεταναστευτικό ζούμε ανάμεσα στα αμέριμνα σφυρίγματα των κρατιστών- σοσιαλιστών και στους χρυσαυγίτες τραμπούκους. Ανάμεσα στην αδιαφορία και στα στυλιάρια. Ανάμεσα στην απραξία και στη βία.
Η αλληλεγγύη ή θα είναι βιωματική και θα έχει κόστος ή θα είναι μια φτηνή απάτη, εξευτελιστική για ελεύθερα άτομα. Ή πηγάζει από το άτομο, ή είναι αγελαίο συναίσθημα, που ναρκώνει και βυθίζει στην απραξία, στην αυτοϊκανοποίηση και στη ρηχότητα.

Μια προσωπική κατάθεση

Πριν από πολλά χρόνια, σε μια πλατεία της Πλάκας, πέσαμε, εγώ η γυναίκα μου – φίλη μου τότε-- και η αδερφή της, πάνω σε ένα ανθρώπινο ερείπιο. Την είχε κοπανήσει απ΄ την Τσεχοσλοβακία και είχε ένα μεγάλο και δύσοσμο τραύμα στο πόδι, που προσπαθούσε με το πιοτό και τα ναρκωτικά να μειώσει τον πόνο του. Τον πήραμε και πήγαμε με τα πόδια, κούτσα κόυτσα, μέχρι τον Ευαγγελισμό. 2 ώρες μας πήρε. Οι γιατροί τρελάθηκαν, ήταν στο παρά πέντε για γάγγραινα. Πέρασε η νύχτα όλη μέχρι να τον συνεφέρουν. Μετά, με τα πόδια (σιγά μη μας έβαζε μέσα ταξί) στο σπίτι στους Αμπελόκηπους. Βρώμισε το σπίτι όλο, πότισαν όλοι οι τοίχοι εκείνη την αφύσικη βρωμιά ανθρώπου που έχει μήνες να κάνει μπάνιο. Και έμεινε ο Τσέχος εκεί καμιά βδομάδα μέχρι να ξεμεθύσει και να φύγουν από μέσα του το πιοτό και τα ναρκωτικά κι από πάνω του η σταβλίσια βρώμα.
Μας άφησε, και στους τρεις μας, ένα αλλιώτικο συναίσθημα αυτή η ιστορία. Κάτι είχαμε κάνει, κάποια ρίσκα είχαμε πάρει, κάτι είχαμε ξοδέψει απ΄ το δικό μας χώρο και χρόνο για να βοηθήσουμε. 
 
Μόνο έτσι όμως γίνεται. Μόνο αυτά θα θυμόμαστε. Η κυρά Τασία κι η αλληλεγγύη της είναι ανύπαρκτη. Απάτη.

3. Δικαιοσύνη των ημετέρων

Όταν κατέχεις και λυμαίνεσαι το κράτος για ίδιον όφελος για ποια δικαιοσύνη να μιλάμε; Η δικαιοσύνη των κρατιστών είναι εξ ορισμού βαθιά υποκριτική και προσοδοθηρική. Γι΄ αυτό και η τόση ευαισθησία για 50 καθαρίστριες και τόση βουβαμάρα για το 1.5 εκατ. των ανέργων ιδιωτικού τομέα. Γι΄ αυτό και η άθλια, διαχρονική, κομματικοποίηση του δημόσιου μηχανισμού με άχρηστους και ανεπάγγελτους κομματικούς υπάλληλους. Γι΄ αυτό και η υποχρέωση των καλύτερων σε μετανάστευση. Και τόσα, αναρίθμητα άλλα.

Το μείζον όμως δεν είναι αυτό, η υποκρισία.

Το μείζον είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχική και πνευματική παραλυσία για τον ελεύθερο άνθρωπο απ΄ το να νιώθει ότι οι άλλοι, γενικώς και αορίστως, του χρωστάνε. Όλο το παραμύθι των κρατιστών της αριστεράς περί κοινωνικής δικαιοσύνης είναι χτισμένο πάνω σε μια τέτοια υπόθεση. Κι έτσι φεύγει η ζωή κυνηγώντας φαντάσματα. Κι έτσι αντί για πρωταγωνιστής του δικού σου έργου στοιβάζεσαι στην κερκίδα του έργου άλλων. 

Συμπλεγματικοί, που προτιμούν να φωνασκούν απ΄ το να δρουν. Εύλογα, οι συνθήκες αγέλης είναι οι πλέον κατάλληλες για τη φωνασκία. Ακούγεται δυνατότερη.