Περί συνεργασιών

Συνεργασίες υπάρχουν δυο λογιών. Αυτές που είναι απαραίτητες και αυτές που είναι επιλογή. Απαραίτητη είναι η συνεργασία αν χρειάζεται, για παράδειγμα, να μετακινήσεις ένα βράχο 500 κιλά. Μόνος σου δεν μπορείς να το κάνεις, Με το φίλο σου και πάλι οχι. Θες 3- 4 άτομα και μοχλούς για να κάνεις τη δουλιά. Η συνεργασία, σ΄ αυτή την περίπτωση, είναι λοιπόν υποχρεωτική.

Συχνά όμως υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Μπορείς να κάνεις μια δουλιά μόνος σου, μπορείς να την αναθέσεις και σε μια ομάδα. Μπορεί η ομάδα να έχει τρία άτομα μπορεί να έχει πέντε.

Πώς παίρνεις λοιπόν αποφαση σε μια τέτοια περίπτωση;

Η συνεργασία τώρα είναι δίκοπο μαχαίρι. Εξηγώ στους φοιτητές στα μαθήματα management, ότι κάθε συνεργασία έχει ένα κόστος επικοινωνιακής συγκρότησης (communication overhead). Για να λύσεις ένα πρόβλημα με έναν άλλο πρέπει να το εξηγήσεις, να το συζητήσεις να αποκαταστήσεις μια ίδια αντίληψη μαζί του, συχνά καθόλου εύκολο. Πρέπει δηλαδή να επενδύσεις σε χρόνο, κάτι που δεν είναι απαραίτητο, αν αναλάβεις να το λύσεις μόνος σου. Όσο μεγαλώνουν οι ομάδες τόσο μεγαλώνει το κόστος αυτό επικοινωνίας.

Άρα κάθε συνεργασία ξεκινά με ένα “κόστος”. Οι συνεργασίες βασίζονται όμως στην παραδοχή ότι τελικά το 1 + 1 θα κάνει 3. Ότι δηλαδή θα υπάρξει “συνέργια”, θα απελευθερωθεί ένα επιπλέον δυναμικό, που δεν υπάρχει στις μονάδες αλλά υπάρχει μόνο στην ομάδα. Και μέσα σ΄ αυτό το επιπλέον δυναμικό θα απορροφηθεί και το αρχικό αυτό κόστος. Και θα έχει νόημα η συνεργασία

Πολύ συχνά δυστυχώς οι συνεργασίες δεν αποδεσμεύουν κάποιο τέτοιο επιπλέον δυναμικό, που να αντισταθμίζει το, αναπόφευκτο, αρχικό κόστος. Έτσι εκδηλώνονται ως σπατάλη δυνάμεων παρά ως πραγματική “συνέργια”. Ένα φίλος στη βιομηχανία το διακωμωδούσε το διαδεδομένο αυτό φαινόμενο ως εξής “ένα άτομο κάνει τη δουλιά σε μια ώρα, δύο άτομα την κάνουν σε δυο ώρες”.

Βασική (αν και όχι μόνη) προϋπόθεση για πραγματική συνεργασία αυτού του τύπου είναι ο κοινός αξιακός κώδικας. Αν προσπαθείς να συνεργαστείς με κάποιον που έχει άλλη αντίληψη για το αιτούμενο, για τη στρατηγική, ακόμη και για το τελικό προϊόν, το πιθανότερο είναι θα χάσεις το χρόνο σου σε μια ατελείωτη αντιπαράθεση που δεν θα παράγει καμιά σύνθεση. Οι σοβαρές ομάδες, που είναι κλειδί για τα πάντα στη σύγχρονη εποχή, έχουν ένα κοινό DNA. Έναν κοινό κώδικα.

Η Δημιουργία Ξανά! δεν μπορεί να συνεργαστεί σήμερα με υποτιθέμενα όμορα σχήματα. Δεν μπορεί να συνεργαστεί γιατί έχει άλλο αξιακό κώδικα. Γιατί πρεσβεύει, ως κεντρική θέση, την πολιτική των πολιτών και όχι των επαγγελματιών- ανεπάγγελτων πολιτικών. Η Δημιουργία δεν έχει ούτε Φιλελεύθερη, ούτε Σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία. Ή έχει και τις δυο μαζί αν προτιμάτε. Κυρίως όμως είναι ένας νέος πολιτικός πολιτισμός, με κεντρική και αδιαπραγμάτευτη θέση την πολιτική των πολιτών.

Κανένας άλλος σχηματισμός δεν έχει ανάλογο πάθος για την κεντρική μας αυτή αξία. Γι΄ αυτό οποιαδήποτε συνεργασία σήμερα θα έδιωχνε παρά θα προσέλκυε. Θα παρήγε σύγχυση παρά σαφήνεια. Θα ισοδυναμούσε με το 1 + 1 = 1.5.

Η αριθμητική αυτή μας είναι απόλυτα αδιάφορη, ακόμη και αν οδηγούσε στη Βουλή.